Çok soğuk ve karlı olmayan bir pazartesi sabahında düşüyorum yola. Neden buna kalkıştığım hakkında pek bir fikrim yok ama olsun, şimdi düşünme değil harekete geçme zamanı. Mardin’e gittiğimde de benzer bir şekilde atmıştım kendimi yollara ve gurbetin eline. Tuhaftır, o zaman da uçağa binmek üzereyken hâlâ bilmiyordum gitmeyi isteyip istemediğimi. Sabahın saat 5’inde uyanıp daha ...

Köprünün üzerinde yaşadığım heyecan dolu aydınlanmanın ardından bir sağıma bir soluma bakarak bir süre duruyorum öylece. Manzara heyecan verici olsa da saat yediyi geçmek üzere ve ben de market kapanmadan yetişmek istiyorum. Yine de, buranın muhtemelen bir yeri kalkık Avrupa şehirleri gibi olmadığını ve marketlerin mantıklı saatlere kadar çalışıyor olduklarını tahmin ederek bir iki fotoğraf ...

Bir süre hiçbir şey yapmadan, öylece duruyorum. Buraya kadar iyi geldim gelmesine de bundan sonra ne yapabileceğim hakkında bir fikrim yok. Aziz Vasili Katedrali’nin oralarda dolanıyor etrafımı izlemekle yetiniyorum. Arada bir gönderdiğim fotoğraflara bakıp altına yazdıklarımı okuyanlar bilir, Türkiye’deki insan çeşitliliği konusunda şikâyetlerim var ve buraya gelirken bir yandan da portre çekebileceğim ilginç insanlar görebileceğimi ...

Malum hayat kısa. Boşuna mı demiş büyükler erken kalkan çok yol alır diye? Asla. Boşa harcanacak zaman yok bu ömürde, olmamalı. Her şeyi istediği gibi, gönlünce yaşamalı insan. Ve bir an önce tabii ki. İşte yukarıda okuduğunuz prensip doğrultusunda erken kalkıp yola koyulmalıyım ben de. E kolay mı, neredeyse tek bir gündüz bulunacağım bu şehirde ...

Otele geldim gelmesine de ayağına kara sular inmek denen şeyin ne olduğunu sanırım artık kesinlikle biliyorum. Ayaklarımın rengi dünkünden daha koyu olabilir mi? Yok canım, daha neler… Değildir değildir. Onca yorgunluğa ve ayağımda çıktığını düşündüğüm yaralara rağmen azmimden hiçbir şey kaybetmemiş durumdayım. Otelde yatıp uyumaya mı geldim ben binlerce kilometre öteden? Saat sanırım 6-7 gibi ...

“Çılgın metro gezisinin” ardından diye başlıyordum ki tam, çılgın olarak adlandırılabilecek bir şey yapmadığımı fark ederek susmaya karar verdim. Minik bir özet geçmek gerekirse, sanırım iki saati aşkın bir süredir Moskova metrosunda turlayıp duruyorum. Arada birkaç defa yeryüzüne çıkıp birkaç fotoğraf çekiyorum, Bolşoy’un önünde ya da bana ilginç gelebilecek yerlerde. Arbatskaya’da turluyorum bu sefer akşam ...

Nerede kaldığımı (yani en son hayatın hangi aşamasını anlattığımı) anlamaya çalışarak son yazının sonunu okuyordum, baktım ki, “Günü harcamamak için saati 11’e kurdum” demişim. Ulan zaten uçak üçlü bir şeyde kalkıyor, daha günü harcamaması mı kalmış? O saatte uyanmayı planlıyor ve gecenin beşinde yatıyorsan geri dönememe durumu bile söz konusu aslında. Pegasus’ta aman var mı? ...