SHM’ye ilk kez 2015 yılının Nisan ayında gittim ben.

O zamanlar Ali İsmet hocamı FB üzerinden takip ediyorum ama SHM diye bir yerin varlığından bile haberim yoktu.

Bir gün bir paylaşımda bulundu hocam: Dünya Pilotlar Günü vesilesiyle Sivrihisar Havacılık Merkezi diye bir yerde bir Fly-in etkinliği düzenleniyordu ve bu etkinlik sadece merkezi hava yoluyla ziyaret edecek pilotlar ve yakınları için düzenlenmişti.

Yahu okuyorum okuyorum, her şey net ve açık bir şekilde belirtilmiş ama şu “sadece pilotlar için” ifadesi beynimin kalın kıvrımları arasına giremiyor bir türlü.

Benim mesleğim bu; bu sayede para kazanıyorum ben. Temel olarak okuduğumu anlıyor olmam lazım ama beceremiyorum bir türlü. Sadece pilotlar için demek… Allah Allah…

Bir süre çabalayıp durduktan ve o üç kelimenin anlamını bir türlü kavrayamadıktan sonra gidip bakmaya karar verdim.

Öyle ya da böyle, bu etkinliğin bir parçası olacağıma zerre şüphem yok ama.

Kızıma atladım; ne zaman yola çıksam yaptığım ve âdeta bir ritüel hâline gelen ne varsa o gün de yaptım. Artık yola hazırım ve sağ ön koltukta ne ararsanız var: muhtelif çap ve ebatlarda çukulata, jelibon, abur cubur, salam, kaşar ve başta Light Cola olmak üzere türlü türlü içecek (neyse ki Zero çıkmamıştı o zamanlar, hiç sevemedim zaten…).

Ah sen yok musun Çağdaş sen… Zeytinyağlı sarma bile var yanımda, sırtım yere gelir mi benim artık!

SHM bizim eve yakın… Kabaca 140 kilometre gibi bir mesafemiz var ve benim gibi yolda olmaya bayılan biri için bu hiçbir şey. Hiç acele etmeden, yavaş yavaş ve bir yandan da tıkınarak geçti yolculuk.

Aradan sadece beş yıl geçmiş olmasına rağmen o zamanlar şimdiki gibi değil hiçbir şey. GPS ya da Google Maps diye bir şey yok telefonlarda ve yol bulmak ancak taksi duraklarına sora sora oluyor.

Sivrihisar’ı geçip kesin fazla gittim diye düşünerek ilerledim bir süre daha ve sonunda doğru yer olduğunu tahmin ettiğim bir yerden dönüp ana yoldan ayrıldım.

Ana yoldan ayrıldım ayrılmasına da, şimdi ne yapacağım?

Bir süre daha gittim ama nerede olduğum konusunda pek de bir fikrim yok. Sonra yol daraldı, bir köyün içinden geçtim ağalara selam vererek ve bir anda apronu ve uçakları gördüm uzaklarda.

İçime nasıl bir mutluluk dolduğunu anlatamam. Buldum işte.

O zamanlar ne müze binaları ne de Doğu Apronu var etrafta. Sadece Batı Apronunda iki hangar inşa edilmiş durumda.

Kendimden gereksizce emin bir şekilde kapıya doğru ilerledim ve arabayı durdurdum.

Ben diyeyim 10 metre siz diyin 20 metre yüksekliğinde tahta bir kapı ve hemen önünde de iner kalkar bir köprü (çevirmen kâbusu) var.

Neyse ki köprü inik durumda…

Yumruğumu şöyle kararlı bir şekilde sıkıp tüm gücümle çaldım kapıyı.

GÜM! GÜM! GÜM!

Bir süre hiçbir şey olmadı.

Sonra kapının üzerinde bir metal kaydı ve önce bir pencere, sonra da o pencerenin diğer tarafından,  çok aşağılardaki bana bakan iki göz gördüm.

Gözetleme penceresinin yüksekliğine bakılırsa, fasulye sırığından ayrılmış birileri var kapının öte tarafında.

İlk tereddüdü bu noktada yaşadım.

“Ben,” dedim, “fotoğrafçıyım. Dünya Pilotlar Gününüzü kutlamaya ve müsaade ederseniz bir iki kare fotoğraf çekmeye geldim!”

“Olmaz! Git burdan!” diyen bir ses yükseldi karşıdan.

Öyle güçlü bir sesti ki bu, sanki yer yer yerinden oynadı.

Tereddütler hafiften artmış ve yerini mide yakan bir tedirginliğe bırakmaya başlamıştı.

“Ama… ama…” dedim ikircikli bir sesle ve kafamı kaldırıp daha da yukarılara, surların tepesine baktım gayriihtiyari bir şekilde.

Örme zincir zırhlar içerisinde dört kişi var surların üzerinde… İkisi yaylarını bana doğrultmuş ve okların ucunda da hafif hafif titreşen alevleri seçebiliyorum. Diğer ikisinin durumu daha fena ama: İçerisinde kızgın yağ olduğunu tahmin ettiğim bir kazanı kaldırmış sanki içindekini üzerime dökmek istermiş gibi eğmekle meşguller.

Ne anlatıyorum ben ya…

Aslında şöyle oldu: Kapıya gittiğimde görevli beni son derece kibar bir şekilde karşıladı, birkaç telsiz görüşmesi yapıldı, aklımda yanlış kalmadıysa Işıl Hanım işini gücünü bırakıp yanıma geldi ve kendisi ile tanışma fırsatını buldum. Özetle, o gün orada olamayacağım son derece kibar bir şekilde açıklandı bana.

Israr edebilir miydim, belki…

Ama böylece SHM disiplini ile tanışmış oldum ve bu tanışıklık tüm SHM ziyaretlerim boyunca devam etti.

O disiplini esnetmeyi denemeyi hayal ettiğim zamanlar oldu belki ama her zaman saygı göstermeye gayret ettim.

Havacılık disiplin gerektiren bir alandı ve SHM de bu disiplinden nasibini almıştı belli ki.

Ama pek bir sonuç alamayacağımı görmüştüm ve başka bir şey yapmaya karar verdim.